توت فرنگی به صورت تجاری برای مصرف فوری

توت فرنگی با میوه درشت کشت شده (Fragaria ×ananassa)

در قرن 18 در اروپا منشا گرفت. بسیاری از کشورها در قرن نوزدهم توت فرنگی بوته ای انواع خود را توسعه دادند و اغلب برای آب و هوا، طول روز، ارتفاع یا نوع تولید مورد نیاز در یک منطقه خاص مناسب هستند.

توت فرنگی به صورت تجاری هم برای مصرف فوری و هم برای فرآوری به صورت توت منجمد، کنسرو شده یا کنسرو شده یا به عنوان آبمیوه تولید می شود.

با توجه به ماهیت فاسد شدنی توت ها و بعید بودن چیدن مکانیکی، میوه به طور کلی در نزدیکی مراکز مصرف یا فرآوری و در جایی که نیروی کار کافی در دسترس است، رشد می کند.

توت فرنگی صادراتی مستقیماً در سبدهای کوچک چیده می شوند و برای بازاریابی در جعبه ها قرار می گیرند یا برای پردازش در سینی ها قرار می گیرند.

محصولات زودرس را می توان تحت پوشش شیشه ای یا پلاستیکی تولید کرد. توت فرنگی بسیار فاسد شدنی است و نیاز به نگهداری خشک و خنک دارد.

توت فرنگی در طیف وسیعی از خاک ها و موقعیت ها به طور شگفت انگیزی موفق است و در مقایسه با سایر محصولات باغی، نیاز به کود کمی دارد.

با این حال، توت فرنگی گلخانه ای مستعد خشکسالی است و نیاز به خاک نگهدارنده رطوبت یا آبیاری توسط شیار یا بارانی دارد.

علاوه بر این، گیاهان به نماتدها و قارچ های بیماریزای خاک حساس هستند و بسیاری از پرورش دهندگان قبل از کاشت خاک را با مواد شیمیایی مانند متیل بروماید استریل می کنند.

در صورت نیاز به محصول در سال بعد، گیاهان دونده در اوایل پاییز کاشته می شوند.

اگر در زمستان یا بهار کاشته شود، برای جلوگیری از تضعیف محصول در سال اول، شکوفه‌دهی می‌شود.

گیاهان معمولاً برای یک تا چهار سال نگهداری می شوند.

ممکن است دونده ها از گیاهان توت فرنگي اروميه فاصله دار حذف شوند، یا ممکن است به تعداد معینی اجازه داده شود که یک ردیف مات شده در کنار گیاهان مادر اصلی تشکیل دهند. در مناطقی که زمستان‌های شدید دارند، گیاهان را در بهار بیرون می‌برند و در زمستان‌های بعدی با پوشاندن ردیف‌ها با کاه یا مالچ‌های دیگر محافظت می‌شوند.