مانند تمام میوه خشک توت فرنگی نیز به دلیل کاهش محتوای آب، دارای مواد مغذی بیشتری نسبت به میوه های تازه است. توت فرنگی خشک سرشار از آنتی اکسیدان است.
حاوی ویتامین C، فیبر، عناصر کمیاب و مواد معدنی مانند کلسیم، پتاسیم، آهن یا منیزیم است. توت فرنگی خشک دارای خواص ضد باکتریایی و ضد التهابی است. آنها همچنین در پیشگیری از کلسترول و برخی سرطان ها فضیلت دارند.
لذت خوردن توت فرنگی چیز جدیدی نیست. به طور وحشی در آمریکا، آسیا و اروپای غربی رشد می کند. از دوران باستان، رومی ها از آن ماسک های زیبایی درست می کردند.
در فرانسه، تا قرون وسطی بود که توت فرنگی های وحشی واقعاً به باغ ها و لکه های سبزیجات حمله کردند. بعدها، در دوران رنسانس، زنان شروع به چشیدن آن با خامه و مردان با شراب کردند.
اما توت فرنگی های بزرگی که امروزه می شناسیم تا سال 1713 در فرانسه ظاهر نشدند. میوه های خشک (کم آب) را نباید با آجیل (که به آن میوه های روغنی نیز می گویند.
که ترکیب آن ها بسیار متفاوت است، اشتباه گرفت. در واقع این دومی ها غنی تر از پروتئین هستند. لیپید و ممکن است حاوی امگا 3 باشد. در مقاله آینده در مورد آن صحبت خواهیم کرد.
آنها را با میوه های شیرینی که روش نگهداری آنها متفاوت است اشتباه نگیرید: میوه ها سپس به لطف شکر حفظ می شوند که به وضوح ترکیب میوه ها را تغییر می دهد.
مقاله ویژه ای هم به آن اختصاص می دهم خشک کردن یکی از قدیمی ترین روش های نگهداری مواد غذایی است. در واقع، انسان ها هزاران سال است که از خشک کردن هوا و آفتاب استفاده می کنند.
مدت ها قبل از اینکه غذاهای مصنوعی، منجمد، کنسرو شده یا فرآوری شده متولد شوند. در حالی که تکنیک های خشک کردن تکامل یافته است، ویژگی های تغذیه ای میوه های خشک یکسان است.
