به دختران نوجوان از سنین پایین آموزش داده می‌شود که باید مراقب لباس حوله ای دخترانه باشند تا حواس پسران را پرت نکنند. مدارس به دختران جوان می آموزند که زنان برای اینکه مورد تجاوز جنسی قرار نگیرند باید لباس های “متواضع” بیشتری بپوشند.
مردان می توانند خود و تمایلات خود را کنترل کنند. . باید به مردان به جای اینکه دختران را مجبور به قبول مسئولیت کنند، یاد داد که آقا باشند.
نظر مدرسه در مورد کدهای لباس مدرسه این است که ما حواس پسران را پرت می کنیم. به دختران در سنین پایین آموزش داده می شود که به دلیل ترس از پرت کردن حواس نرها، بدن خود را به رخ نکشند.
مدارس به دختران می آموزند که باید بدن خود را بپوشانند و هر اتفاقی برای آنها می افتد تقصیر آنها پوشیدن لباس های “آشکار” است. واقعیت این است که قربانی کسی نیست که باید سرزنش شود، بلکه کسی است که مرتکب اعمال شده است.
مدارس مسئولیت را از پسران می گیرند. مدرسه با اعمال نحوه لباس پوشیدن دختران برای جلب توجه پسران از آنها، پیامی را ارسال می کند که مسئولیت دختران در مورد نحوه نگاه پسران به آنها است.
از آنجایی که مسئولیت از پسران گرفته می شود، دختران به دلیل آزار جنسی مقصر شناخته می شوند. تقصیر قربانی نیست قربانی مسئول اعمال متجاوز نیست.
قربانی به این امید که مردی او را برخلاف میلش بگیرد، شلوار شلواری نپوشید. این ایده که لباس باعث تجاوز می شود نادرست است. کدهای لباس مدرسه نیز شرمنده بدن هستند.
به دختر 17 ساله ای به نام کلسی اندرسون گفته شد که کلاس را ترک کند، زیرا او قوانین لباس را زیر پا گذاشته و به دلیل “سیاه پوش” و “پلاس سایز” بودن، کلاس را زیر پا گذاشته است.
یکی از اصول یک دبیرستان در کارولینای جنوبی به مدرسه اعلام کرد که مگر اینکه سایز 0 یا 2 هستید از شلوار ساق دار استفاده نکنید.
